درست زمانی که باید لب به سخن بزنیم
اما تردید میکنیم...
ذهن‌مان زیر بار سنگینی از جمله‌ها قرار گرفته است؛
انقد مسائل و حرف‌های مختلف در خودش دارد
که دیگر توان دامن زدن به هیچکدام را ندارد
پس فقط سکوت میکند، همه را درون خود میریزد و میگذرد...
در پس آدمی که دیگران میبینند...
وقتی قلب دختری میشکند
سمت لوازم
در ذهن خواند "دوستت دارم"
اما گفت: ازت متنفرم
گاهی آدم‌ها را در شرایطی قرار می‌دهیم که خفه‌شان میکند
احساساتشان، حرفای دلشان، باور و عقیده‌شان... همه خفه میشوند!
در این شرایط، حرفی را از آنها میشنویم که هیچوقت دوست نداشتند بگویند...
فاصله ها نیستن که احساساتو کمرنگ میکنن
بلکه جایگزین‌ها هستن :)
فاصله احساساتو بیشتر و عمیق‌تر میکنه
ولی ممکنه کسی که جایگزین ما میشه، کسی باشه که احساساتو دریافت میکنه...