درست زمانی که باید لب به سخن بزنیم

اما تردید میکنیم...

ذهن‌مان زیر بار سنگینی از جمله‌ها قرار گرفته است؛

انقد مسائل و حرف‌های مختلف در خودش دارد

که دیگر توان دامن زدن به هیچکدام را ندارد

پس فقط سکوت میکند، همه را درون خود میریزد و میگذرد...

وقتی قلب دختری میشکند

سمت لوازم

در ذهن خواند "دوستت دارم"

اما گفت: ازت متنفرم

گاهی آدم‌ها را در شرایطی قرار می‌دهیم که خفه‌شان میکند

احساساتشان، حرفای دلشان، باور و عقیده‌شان... همه خفه میشوند!

در این شرایط، حرفی را از آنها میشنویم که هیچوقت دوست نداشتند بگویند...

فاصله ها نیستن که احساساتو کمرنگ میکنن

بلکه جایگزین‌ها هستن :)

فاصله احساساتو بیشتر و عمیق‌تر میکنه

ولی ممکنه کسی که جایگزین‌ ما میشه، کسی باشه که احساساتو دریافت می‌کنه...

 «حس دلگرفته‌‌ای» که از غروب جمعه احساس میکنیم، بخاطر غریبی‌های قلبمومه :)

وقتی هر روز و هر ثانیه‌ را با دلتنگی سپری میکنی، بعد گذشت هر خواب، هر اتفاق، هر ثانیه... منتظری اونی که رفته برگرده، اتفاق خوبی بیافته و همه چی تغییر کنه

 اما میفهمی هنوزم محکوم به تکراری :)

بلندترین فریاد، سکوت است

آنجایی که سکوت کرد، چاله‌ای پر از حرف است، آن حرف‌هایی که میفهمد، میداند و درون خود خفه میکند.